Περίληψη: Στην παρ. 3 του άρθρου 40 του ν. 2084/92 (Α΄ 165), όπως η παράγραφος αυτή αντικαταστάθηκε από την παρ. 4 του άρθρου 5 του ν. 2335/95 (Α΄ 185), ορίζεται ότι: «Ο χρόνος κατά τον οποίο ο ασφαλισμένος έλαβε σύνταξη αναπηρίας συνυπολογίζεται για τη συμπλήρωση των ελάχιστων προϋποθέσεων που απαιτούνται για τη συνταξιοδότηση λόγω γήρατος». Η διάταξη αυτή, κατά την έννοιά της, όπως τούτο συνάγεται, τόσο από τον σκοπό που επιδιώκεται με τη θέσπισή της, ο οποίος συνίσταται στη διευκόλυνση της συνταξιοδότησης για τις κατηγορίες των προσώπων στις οποίες αναφέρεται (όπως εν προκειμένω των προσώπων που πάσχουν από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου και για τους οποίους συντρέχει ποσοστό αναπηρίας τουλάχιστον 67%) εξαιτίας της βαρύτατης αναπηρίας αυτών και της εξ αυτού του λόγου αδυναμίας τους να εργασθούν, όσο και ενόψει της αδιάστικτης διατύπωσής της, έχει εφαρμογή για τον υπολογισμό του χρόνου ασφάλισης για τη χορήγηση σύνταξης γήρατος όχι μόνο σε ασφαλισμένους που συνταξιοδοτούνται με βάση τις γενικές διατάξεις, αλλά και σε ασφαλισμένους που συνταξιοδοτούνται με βάση τις προαναφερθείσες ευεργετικές διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1 του ν. 612/1977 και 2 παρ. 2 του ν. 3075/2002.

Περίληψη: Με τις διατάξεις του άρθρου 25 του ν. 2084/92 θεσπίζονται ενιαίοι κανόνες για ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη συνταξιοδότηση λόγω αναπηρίας των νέων ασφαλισμένων, δηλαδή των προσώπων που υπήχθησαν το πρώτον στην ασφάλιση οποιουδήποτε ασφαλιστικού φορέα από 1.1.1993 και εφεξής. Περαιτέρω, με την παρ. 2 του άρθρου 43 του πιο πάνω ν. 2084/92, ορίζεται ρητώς ότι για όσα ζητήματα δεν ρυθμίζονται από τον νόμο αυτό, ισχύουν οι καταστατικές διατάξεις των οικείων ασφαλιστικών φορέων. Ειδικότερα, με τις διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου 25 του ν. 2084/92 καθορίζονται κατά τρόπο ενιαίο για όλους τους νέους ασφαλισμένους (οποιουδήποτε φορέα κοινωνικής ασφάλισης) οι χρονικές προϋποθέσεις θεμελίωσης του δικαιώματος συνταξιοδότησης λόγω αναπηρίας. Ομοίως, κατά τρόπο ενιαίο για όλους τους νέους ασφαλισμένους καθορίζονται και τα είδη αναπηρίας με βάση τα οποία μπορεί να θεμελιωθεί δικαίωμα συνταξιοδότησής τους. Οι τελευταίες αυτές ρυθμίσεις θεσπίζονται δια παραπομπής στη νομοθεσία του ΙΚΑ και συγκεκριμένα δια παραπομπής στις διατάξεις της παρ. 5 του άρθρου 28 του α.ν. 1846/51, όπως η παράγραφος αυτή αντικαταστάθηκε με την παρ. 1 του άρθρου 27 του ν. 1902/90 και στη συνέχεια τροποποιήθηκε με τις παρ. 4 και 5 του ν. 1976/91. Με τη νομοθέτηση δια παραπομ-πής, κατά τα ανωτέρω, οι περί ΙΚΑ διατάξεις της παρ. 5 του άρθρου 28 του α.ν. 1846/51, με τις οποίες ορίζονται τα είδη της αναπηρίας (βαριά, απλή ή μερική αναπηρία οφειλόμενη σε πάθηση σωματική ή πνευματική, συμπεριλαμβανομένης της κατά κύριο λόγο ψυχιατρικής πάθησης, μεταγενέστερης της υπαγωγής στην ασφάλιση ή προγενέστερης, όπως ειδικότερα ορίζεται), κατ’ επίκληση των οποίων μπορεί να θεμελιωθεί δικαίωμα συνταξιοδότησης, καθίστανται διατάξεις που εφαρμόζονται για τους νέους ασφαλισμένους όλων των ασφαλιστικών φορέων («οριζόντιες διατάξεις»). Εξάλλου, οι ίδιες ως άνω διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου 25 του ν. 2084/92 δεν παραπέμπουν στη διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 12 του ν. 1976/91, με την οποία ρυθμίζεται το ζήτημα της έκτασης της εξουσίας των ασφαλιστικών οργάνων του ΙΚΑ και των επιλαμβανομένων κατόπιν προσφυγής διοικητικών δικαστηρίων, κατά τον καθορισμό του ποσοστού της ασφαλιστικής αναπηρίας των ασφαλισμένων του ΙΚΑ με κοινωνικά κριτήρια.

Περίληψη: Με τις διατάξεις της περίπτ. στ’ της παρ. 9 του άρθρου 26 του αν. ν. 1846/51, όπως η περίπτωση αυτή προστέθηκε με την παρ. 1 του άρθρου 2 του ν. 2556/97 (παρ. 13) επιβάλλεται στους εργοδότες η υποχρέωση τήρησης του Ειδικού Βιβλίου Νεοπροσλαμβανόμενου Προσωπικού (ΕΒΝΠ), η οποία εκπληρώνεται με την προσήκουσα καταχώριση κάθε νεοπροσλαμβανόμενου μισθωτού στο πιο πάνω ειδικό έντυπο της επιχείρησης και προβλέπεται η επιβολή προστίμου για την παράβαση της υποχρέωσης αυτής. Περαιτέρω, με τις ίδιες διατάξεις παρέχεται νομοθετική εξουσιοδότηση προκειμένου να θεσπιστεί ο τρόπος καθορισμού του προστίμου αυτού «για κάθε παράβαση και για κάθε άτομο». Με βάση την ανωτέρω νομοθετική εξουσιοδότηση εκδόθηκε η Φ21/500/26.3.1998(παρ. 14) απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Σύμφωνα με τις διατάξεις της πιο πάνω παρ. 4 της ανωτέρω υπουργικής απόφασης, όταν επιβάλλεται στον εργοδότη πρόστιμο για την παράβαση της μη προσήκουσας τηρήσεως του ΕΒΝΠ, το πρόστιμο αυτό υπολογίζεται με βάση τον αριθμό των μισθωτών που βρέθηκαν μη καταχωρισμένοι ή πλημμελώς καταχωρισμένοι στο πιο πάνω ειδικό έντυπο, πολλαπλασιαζόμενο επί ένα σταθερό χρηματικό ποσό. Επομένως, από τις ανωτέρω διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου 2 του ν. 2556/1997 και της Φ21/500/26.3.1998 απόφασης του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων συνάγεται ότι κάθε μη καταχώριση ή μη προσήκουσα καταχώριση μισθωτού στο ΕΒΝΠ αποτελεί αυτοτελή παράβαση, για κάθε δε μη καταχωρισμένο ή μη προσηκόντως καταχωρισμένο στο ΕΒΝΠ μισθωτό επιβάλλεται στον εργοδότη ένα αυτοτελές και διακεκριμένο ποσό προστίμου. Συνακολούθως, το εκκλητό απόφασης πρωτοβάθμιου δικαστηρίου που εκδίδεται επί προσφυγής κατά Πράξης Επιβολής Προστίμου Ακαταχώριστων Εργαζομένων, με την οποία καταλογίζεται σε βάρος του εργοδότη χρηματικό ποσό, το οποίο αναλύεται σε περισσότερα αυτοτελή και διακεκριμένα κατά τα ανωτέρω πρόστιμα, ισάριθμα με τους μισθωτούς που βρέθηκαν κατά τον έλεγχο μη καταχωρισμένοι ή μη προσηκόντως καταχωρισμένοι, κρίνεται με βάση το ποσό που αντιστοιχεί σε κάθε αυτοτελές και διακεκριμένο πρόστιμο χωριστά.

Περίληψη: Η διάταξη του άρθρου 8 εδ. β’ Ν. 3198/55 για την καταγγελία ή την αποχώρηση μισθωτών που έχουν συμ-πληρώσει προϋποθέσεις πλήρους συντάξεως, με μειωμένη αποζημίωση - Η ρύθμιση για την επαναπρόσληψη μισθωτών στα εποχικά ξενοδοχεία ή την καταβολή αποζημιώσεως επί μη επαναπροσλήψεως – Οι Συλλογικές ρυθμίσεις ξενοδοχοϋπαλλήλων απ. Χώρας και ξενοδοχοϋπαλλήλων Ν. Ηρακλείου Κρήτης – Για τον καθορισμό της αποζημιώσεως, επί μη επαναπροσλήψεως, λαμβάνεται υπόψη μόνον το χρονικό διάστημα που απομένει μετά από την αφαίρεση των νεκρών περιόδων, από της αρχικής προσλήψεως – Το ίδιο ισχύει και για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους κατά την ΣΣΕ Ν. Ηρακλείου στην οποία αναφέρεται «ολόκληρος ο χρόνος που έχει διανυθή στο ίδιο ξενοδοχείο» – Ολόκληρος ο χρόνος λαμβάνεται υπ’ όψη για  τον καθορισμό της συνολικής προϋπηρεσίας και όχι για τον καθορισμό του ύψους της αποζημιώσεως – Η ρύθμιση δεν αντίκειται στην Οδηγία 1999/70 – Ο υπολογισμός ισχύει και για την εξεύρεση της αποζημιώσεως συμπληρούντων προϋποθέσεις πλήρους συντάξεως (μόνον για την ΣΣΕ ξενοδοχοϋπαλλήλων Ν. Ηρακλείου).

Περίληψη: Διάκριση φορτηγών αυτοκινήτων και ωράριο - Δυο μορφές ετοιμότητος προς εργασίαν: η γνήσια ετοιμότης και η απλή ετοιμότης ή «ετοιμότης κλήσεως» - Περίπτωση οδηγού που δεν υπερέβαινε τις οκτώ ώρες εργασίας.

Περίληψη: Bonus παραγωγικότητος πωλήτριας προς επιβράβευση των επιτυχών πωλήσεών της κατ’ έτος - Το bonus καταβαλλόταν κατά την κρίση της εναγομένης στις αρχές εκάστου έτους, είχε κυμαινόμενο χαρακτήρα και εξηρτάτο από τις πωλήσεις κατά το προηγούμενο έτος και τον ισολογισμό της εταιρείας - Κρίση του Εφετείου ότι το εν λόγω bonus είχε χαρακτήρα εκτάκτου παροχής, καθώς η εταιρεία καθόριζε μονομερώς η ίδια τους όρους παροχής του, χωρίς να υπάρχει εκ μέρους της πρόθεση για σταθερή συμβατική της δέσμευση, ενώ παράλληλα διατηρούσε σιωπηρώς το δικαίωμα να τροποποιήσει τους όρους καταβολής ή το ύψος του - Υπό τα δεδομένα αυτά η περικοπή του δεν συνιστούσε, κατά το Εφετείο, μονομερή βλαπτική μεταβολή - Συνυπολογισμός του bonus στην καταβληθείσα αποζημίωση απολύσεως με ρητή επιφύλαξη αναζητήσεως του υπερβάλλοντος ποσού - Έννοια μισθού - Δεν αποτελούν μισθό οι πρόσθετες παροχές  που  δίδονται εξ ελευθεριότητος του εργοδότη - Προϋποθέσεις δημιουργίας και αντικείμενο επιχειρησιακής συνήθειας - Μπορεί να αποτελέσει και η ομαδική ασφάλιση του προσωπικού μιας επιχειρήσεως - Κρίση ότι οι ανωτέρω παραδοχές του Εφετείου ήταν αρκούντως σαφείς και αιτιολογημένες και απόρριψη του σχετικού λόγου αναιρέσεως - Αναιρετικός λόγος του αρ. 559 αριθ. 1 ΚΠολΔ περί παραβάσεως των ερμηνευτικών κανόνων των δικαιοπραξιών - Πότε συν-τρέχει - Απόρριψη του σχετικού λόγου αναιρέσεως, καθώς το Εφετείο, κατά την παραδοχή του περί του οικειοθελούς χαρακτήρος του bonus παραγωγικότητος που ελάμβανε η ενάγουσα, δεν διαπίστωσε, ούτε εμμέσως, την ύπαρξη κενού ή ασάφειας προκειμένου να προσφύγει στους ερμηνευτικούς κανόνες των αρ. 173 και 200 ΑΚ - Εκδίκαση υποθέσεως υπαγομένης στην καθ’ ύλην αρμοδιότητα του δικαστηρίου, κατά διαφορετική όμως διαδικασία - Δεν ιδρύεται ο αναιρετικός λόγος του αρ. 559 αριθ. 14, όταν το δικαστήριο εκδικάζει από κοινού, κατά την διαδικασία των εργατικών διαφορών, αγωγή και ανταγωγή που υπάγονται στην καθ’ ύλην αρμοδιότητά του, ακόμη κι αν η δεύτερη έπρεπε να εκδικασθεί κατά την τακτική διαδικασία - Απόρριψη αναιρέσεως.

Περίληψη: Βασικές διατάξεις του Ν. 1387/83 περί ομαδικών απολύσεων - Κρίσιμος χρόνος για τον καθορισμό των ορίων πέραν των οποίων οι απολύσεις θεωρούνται ομαδικές είναι η αρχή του μηνός κατά τον οποίο ο εργοδότης εξωτερικεύει την πρόθεσή του να προβεί σε απολύσεις, και όχι του μηνός κατά τον οποίον θα υλοποιηθούν τελικώς οι απολύσεις και θα λυθούν οι καταγγελθείσες συμβάσεις εργασίας - Ενημέρωση και διαβούλευση των εργαζομένων κατά το ΠΔ 240/2006 - Ορισμοί του ΠΔ - Η τήρηση των υποχρεώσεων ενημερώσεως και διαβουλεύσεως του ΠΔ 240/2006 δεν έχει ταχθεί ως όρος του κύρους των εργοδοτικών αποφάσεων και δεν επιφέρει ως κύρωση την ακυρότητα των γενομένων καταγγελιών των συμβάσεων εργασίας κατ’ αρθρ. 174 και 180 ΑΚ - Η πρόβλεψη διοικητικής φύσεως κυρώσεως, με την επιβολή προστίμου σε περίπτωση παραβιάσεως των υποχρεώσεων που ορίζει το ΠΔ 240/2006, είναι απολύτως σύμφωνη με την Οδηγία 2002/14/ΕΚ και αποτελεί κύρωση εξ ίσου αποτελεσματική, ανάλογη και αποτρεπτική - Ισχυρισμοί εναγόντων περί ακυρότητος της καταγγελίας των συμβάσεων εργασίας τους λόγω καταχρηστικότητος και απόρριψη αυτών με την αιτιολογία ότι κατέτειναν στον ουσιαστικό έλεγχο της σκοπιμότητος και της αναγκαιότητος της επιχειρηματικής αποφάσεως του εργοδότη να διακόψει την λειτουργία του εργοστασίου, καθώς και των οικονομικοτεχνικών συνθηκών που οδήγησαν στις καταγγελίες - Περιεχόμενο του δικαστικού ελέγχου καταχρηστικότητος της καταγγελίας συνεπεία οικονομικοτεχνικών λόγων και διάρθρωση του ελέγχου σε τρία στάδια - Έννοια του «ημερολογιακού μήνα» βάσει του οποίου υπολογίζονται τα όρια των ομαδικών απολύσεων κατά Ν. 1387/83 και κρίση ότι η εν λόγω πρόβλεψη είναι σύμφωνη με την αντίστοιχη της Οδηγίας 98/59/ΕΚ - Ισχυρισμός περί ακυρότητος της καταγγελίας λόγω καταβολής ελλιπούς αποζημιώσεως - Κρίση ότι η καταβολή ελλιπούς κατά πολύ μικρό ποσό, αποζημιώσεως δεν καθιστά την γενόμενη καταγγελία άκυρη, καθώς δεν οφείλεται σε κακοβουλία, αλλά σε εύλογη αμφιβολία ή παραδρομή ως προς το ακριβές ποσό της αποζημιώσεως - Διατάξεις της ΠΥΣ 6/12 σχετικά με την «μετενέργεια» των όρων των ΣΣΕ και ΔΑ - Για την παύση καταβολής των «μη μετενεργούντων» επιδομάτων δεν απαιτείται η προηγούμενη συναίνεση ή ενημέρωση του εργαζομένου - Δυνατή η συνέχιση χορηγήσεώς τους βάσει αντίθετης ρητής ή σιωπηρής συμφωνίας ή και επιχειρησιακής συνήθειας - Τα «μη μετενεργούντα» επιδόματα που τυχόν καταβάλλονται από τον εργοδότη, δεν υπολογίζονται στις τακτικές αποδοχές του τελευταίου μηνός για την εξεύρεση της πρόσθετης αποζημιώσεως της υποπαρ. ΙΑ.12 παρ. 3 του Ν. 4093/12, στον βαθμό που ξεπερνούν το προβλεπόμενο όριο των 2.000 ευρώ - Κρίση ότι η προσαύξηση του εν λόγω ορίου κατ’ αναλογία του επιδόματος αδείας, Πάσχα και Χριστουγέννων, καθώς και κατ’ αναλογία αμοιβής νυκτερινής εργασίας και εργασίας Κυριακών, δεν παραβιάζει την διάταξη της υποπαρ. ΙΑ.12 παρ. 3 του Ν. 4093/12, αφού ο εν λόγω υπολογισμός, τον οποίο εδέχθη το δικαστήριο, αποτελούσε αντικείμενο επιχειρησιακής συνήθειας της εταιρείας.

Περίληψη: Οι αποδοχές που είχαν μειωθεί κατά 25% από 1-11-2011 βάσει του Ενιαίου μισθολογίου Ν. 4024/11, μειώθηκαν εκ νέου από 1-1-2013, βάσει του Ν. 4093/12 κατά 25% - Η ρύθμιση δεν αντίκειται στο Σύνταγμα - Η επιλογή του νομοθέτη δεν υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο - Η ρύθμιση του Ν. 4093/12 δεν αντίκειται στην αρχή της αναλογικότητος - Και αντίθετη μειοψηφία.

Περίληψη: Το περιεχόμενο των ΣΣΕ αποτελείται από το κανονιστικό και από το ενοχικό μέρος – Έννοια – Οι ΣΣΕ ως προς το κανονιστικό τους μέρος έχουν ισχύ ουσιαστικού νόμου. Συνέπειες. Οι ΣΣΕ μπορεί να προβλέπουν ως κανονιστικούς όρους και θέματα που συνδέονται με τους όρους των ατομικών συμβάσεων εργασίας (πρόσληψη με διαγωνισμό, προϋπηρεσία, επαναπρόσληψη εποχικώς εργαζομένων κ.λπ.) – Οι ειδικές ΣΣΕ του Ν. 3239/55 προσομοιάζουν προς τις επιχειρησιακές ΣΣΕ του Ν. 1876/90 – Η επιχειρησιακή ΣΣΕ δεσμεύει κατά το κανονιστικό της μέρος, το σύνολο των εργαζομένων τής επιχ/σεως, ανεξαρτήτως αν είναι μέλη της συμβληθείσης συνδικαλιστικής Οργανώσεως – Η ειδική ΣΣΕ 7.5.84 (και όχι 17.5) των Τραπεζών, η οποία κυρώθηκε από της ενάρξεως ισχύος της με το άρθρο 25 παρ. 2 του Ν. 1483/84 – Στο άρθρο 14 της ΣΣΕ περιελήφθη όρος περί απορροφήσεως απολυομένων από τις ξένες Τράπεζες. – Πρόκειται για ζήτημα προσλήψεως και αποτελεί κανονιστική διάταξη της ΣΣΕ – Αναίρεση για παράβαση κανόνος του ουσιαστικού δικαίου – Ο λόγος ιδρύεται και όταν η παράβαση αφορά στους ερμηνευτικούς κανόνες των δικαιοπραξιών – Και αντίθετη άποψη μειοψηφίας: ΣΣΕ που κυρώνεται με νόμο αποκτά ισχύ τυπικού νόμου μόνον εφ’ όσον το κείμενό της έχει ενσωματωθή στο κείμενο του νόμου και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως – Άλλως δεν πρόκειται περί γνησίας κυρώσεως – Ο όρος της ειδικής ΣΣΕ 7.5.84 δεν περιελήφθη στον κυρωτικό Ν. 1483/84, ως τμήμα αυτού – Ο όρος περί απορροφήσεως είναι (κατά την μειοψηφία) ενοχικός και όχι κανονιστικός – Οι ερμηνευτικοί κανόνες των άρθρων  173 και 200 ΑΚ εφαρμόζονται μόνον για την ερμηνεία των δικαιοπραξιών και όχι και διατάξεων ουσιαστικού δικαίου.

Περίληψη: Στοιχεία που πρέπει να περιλαμβάνει η αγωγή με την οποία αξιώνεται αμοιβή για υπερεργασία και υπερωριακή απασχόληση. Επιθεωρητής πωλήσεων και περιοδεύων πωλητής και όχι διευθύνων υπάλληλος είναι ο ενάγων εργαζόμενος, ο οποίος πραγματοποιούσε περιοδείες στην επαρχία για την προώθηση των πωλήσεων, το ωράριό του ήταν 40ωρο εβδομαδιαίως και 5νθήμερο, με ημερήσια 8ωρη απασχόληση, έναντι συμφωνημένου μισθού, στον οποίο συμπεριλαμβάνετο και μηνιαίο bonus, ενώ για τις μετακινήσεις του, του είχε παραχωρηθεί αυτοκίνητο, το οποίο δεν αποτελεί μέρος μισθού. Ως εκ τούτου, ο ενάγων δικαιούται αμοιβές για την καθ` υπέρβαση του συμβατικού και νομίμου ωραρίου απασχόλησή του.

Περίληψη: Συνιστά «χρόνο εργασίας», κατά την έννοια του άρθρου 2 της οδηγίας 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 4ης Νοεμβρίου 2003, σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας, το παρεχόμενο σε εργαζόμενο κατά τον χρόνο της ημερήσιας εργασίας διάλειμμα κατά τη διάρκεια του οποίου αυτός οφείλει, σε περίπτωση ανάγκης, να είναι σε θέση να αναχωρήσει εντός δύο λεπτών για άμεση επέμβαση, εφόσον από τη σφαιρική εκτίμηση όλων των κρίσιμων περιστάσεων προκύπτει ότι οι δεσμεύσεις που επιβάλλονται στον εργαζόμενο ενόσω διαρκεί το διάλειμμα είναι τέτοιας φύσης ώστε να επηρεάζουν αντικειμενικά και σε πολύ μεγάλο βαθμό την ευχέρειά του να διαχειρίζεται ελεύθερα τον χρόνο κατά τη διάρκεια του οποίου δεν απαιτείται να παρέχει τις επαγγελματικές του υπηρεσίες και να τον αφιερώνει στα δικά του ενδιαφέροντα.

Περίληψη: Το άρθρο 12, παράγραφος 1, στοιχείο εʹ, της οδηγίας 2011/98/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με ενιαία διαδικασία υποβολής αίτησης για τη χορήγηση στους υπηκόους τρίτων χωρών ενιαίας άδειας διαμονής και εργασίας στην επικράτεια κράτους μέλους και σχετικά με κοινό σύνολο δικαιωμάτων για τους εργαζομένους από τρίτες χώρες που διαμένουν νομίμως σε κράτος μέλος, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική κανονιστική ρύθμιση η οποία αποκλείει τους υπηκόους τρίτων χωρών τους οποίους αφορά το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχεία βʹ και γʹ, της οδηγίας αυτής από τη χορήγηση των επιδομάτων τοκετού και μητρότητας που προβλέπει η εν λόγω ρύθμιση.

Περίληψη: Όταν, όπως στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για την άσκηση αρμοδιότητας περί υποβολής ή μη στο Συμβούλιο προτάσεως η οποία συνιστά προϋπόθεση για την έκδοση αποφάσεως από το όργανο αυτό, αρμοδιότητας την οποία απονέμει στην Επιτροπή διάταξη του πρωτογενούς δικαίου, δεν είναι δυνατό να γίνει δεκτό, ελλείψει ρητής και αδιαμφισβήτητης δεσμεύσεως εκ μέρους της Επιτροπής, λαμβανομένης ιδίως υπόψη της σημασίας της θεσμικής ισορροπίας στην οποία περιλαμβάνεται η αρμοδιότητα αυτή, ότι η Επιτροπή αυτοπεριορίστηκε κατά την άσκηση της εν λόγω αρμοδιότητας, δεσμευόμενη να εξετάζει αποκλειστικώς κάποιες συγκεκριμένες εκτιμήσεις πριν υποβάλει την πρότασή της, μετατρέποντας, με τον τρόπο αυτό την διακριτική ευχέρεια σε δέσμια αρμοδιότητα υπό τη συνδρομή ορισμένων προϋποθέσεων. Από τα επιχειρήματα που προέβαλε η EPSU εν προκειμένω δεν προκύπτει ότι η Επιτροπή ανέλαβε τέτοια δέσμευση με τις ανακοινώσεις των οποίων γίνεται επίκληση, όσον αφορά την άσκηση της αρμοδιότητας που της απονέμει το άρθρο 155, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

Περίληψη: Το άρθρο 2, παράγραφος 2, στοιχείο αʹ, το άρθρο 4, παράγραφος 1, και το άρθρο 5 της οδηγίας 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία, έχουν την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει ότι είναι απολύτως αδύνατο να παραμείνει στα καθήκοντά του σωφρονιστικός υπάλληλος του οποίου η ακουστική οξύτητα δεν ανταποκρίνεται στα καθοριζόμενα από τη ρύθμιση αυτή ελάχιστα όρια αντίληψης του ήχου, χωρίς να επιτρέπει να εξακριβωθεί αν ο υπάλληλος είναι σε θέση να εκτελέσει τα εν λόγω καθήκοντα, ενδεχομένως μετά την πραγματοποίηση εύλογων προσαρμογών κατά την έννοια του ως άνω άρθρου 5.

Περίληψη: Το άρθρο 1, παράγραφος 3, της οδηγίας 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 4ης Νοεμβρίου 2003, σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας, σε συνδυασμό με το άρθρο 4, παράγραφος 2, ΣΕΕ, έχει την έννοια ότι η δραστηριότητα επιφυλακής που ασκείται από στρατιωτικό αποκλείεται από το πεδίο εφαρμογής της εν λόγω οδηγίας: – είτε όταν η δραστηριότητα αυτή ασκείται στο πλαίσιο της αρχικής εκπαίδευσής του, επιχειρησιακής άσκησης ή καθαυτό στρατιωτικής επιχείρησης, – είτε όταν συνιστά δραστηριότητα που εμφανίζει τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ώστε να μην προσφέρεται για την εφαρμογή συστήματος εναλλαγής προσωπικού το οποίο να καθιστά δυνατή την τήρηση των απαιτήσεων της ως άνω οδηγίας, - είτε όταν από το σύνολο των περιστάσεων που ασκούν επιρροή συνάγεται ότι η δραστηριότητα αυτή ασκείται στο πλαίσιο έκτακτων συμβάντων, των οποίων η βαρύτητα και η κλίμακα επιβάλλουν τη λήψη μέτρων αναγκαίων για την προστασία της ζωής, της υγείας καθώς και της ασφάλειας του κοινωνικού συνόλου, η δε ορθή εκτέλεση των μέτρων αυτών θα διακυβευόταν αν έπρεπε να τηρηθούν όλοι οι κανόνες της ως άνω οδηγίας, – είτε όταν η εφαρμογή της ως άνω οδηγίας σε μια τέτοια δραστηριότητα, μέσω της επιβολής στις αρμόδιες αρχές της υποχρέωσης να καθιερώσουν σύστημα εναλλαγής ή προγραμματισμού της εργασίας, θα μπορούσε να λάβει χώρα μόνον σε βάρος της ομαλής διεξαγωγής των καθαυτό στρατιωτικών επιχειρήσεων. Το άρθρο 2 της οδηγίας 2003/88 έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται στο να αμείβεται η περίοδος εργασιακής ετοιμότητας κατά τη διάρκεια της οποίας ο στρατιωτικός υποχρεούται μεν να παραμένει στο στρατόπεδο όπου υπηρετεί, αλλά δεν παρέχει πραγματική εργασία, κατά τρόπο διαφορετικό σε σχέση με μια περίοδο εργασιακής ετοιμότητας κατά τη διάρκεια της οποίας παρέχει πραγματική εργασία.

Περίληψη: Η έμμεση διαφορετική μεταχείριση λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων, βάσει εσωτερικού κανόνα επιχείρησης ο οποίος απαγορεύει στους εργαζομένους να φέρουν οιοδήποτε εμφανές σύμβολο πολιτικών, φιλοσοφικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων στον χώρο εργασίας, μπορεί να δικαιολογηθεί από τη βούληση του εργοδότη να εφαρμόζει πολιτική φιλοσοφικής, θρησκευτικής και πολιτικής ουδετερότητας έναντι των πελατών ή αποδεκτών των υπηρεσιών του, υπό την προϋπόθεση, πρώτον, ότι η πολιτική αυτή υπηρετεί πραγματική ανάγκη του εργοδότη, την οποία αυτός οφείλει να αποδείξει, λαμβάνοντας υπόψη ιδίως τις θεμιτές προσδοκίες των πελατών ή των αποδεκτών των υπηρεσιών, καθώς και τις δυσμενείς συνέπειες που θα επέρχονταν εις βάρος του, αν δεν υπήρχε τέτοια πολιτική, υπό το πρίσμα της φύσης των δραστηριοτήτων του και του πλαισίου εντός του οποίου εντάσσονται, δεύτερον, ότι η διαφορετική μεταχείριση είναι κατάλληλη για να διασφαλιστεί η ορθή εφαρμογή της πολιτικής ουδετερότητας, όπερ προϋποθέτει ότι η πολιτική αυτή ακολουθείται με συνοχή και συστηματικότητα, και, τρίτον, ότι η απαγόρευση περιορίζεται στο απολύτως αναγκαίο υπό το πρίσμα της έκτασης και της σοβαρότητας των δυσμενών συνεπειών που επιδιώκει να αποφύγει ο εργοδότης μέσω αυτής. Μια έμμεση διάκριση λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων απορρέουσα από εσωτερικό κανόνα επιχείρησης ο οποίος απαγορεύει τη χρήση εμφανών συμβόλων πολιτικών, φιλοσοφικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων στον χώρο εργασίας, με σκοπό την τήρηση πολιτικής ουδετερότητας εντός της επιχείρησης, μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον αν η απαγόρευση καλύπτει κάθε εμφανή μορφή εκδήλωσης των πολιτικών, φιλοσοφικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων. Απαγόρευση η οποία περιορίζεται στη χρήση επιδεικτικών και ευμεγέθων συμβόλων πολιτικών, φιλοσοφικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων ενδέχεται να συνιστά άμεση διάκριση λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων, μη δυνάμενη, εν πάση περιπτώσει, να δικαιολογηθεί βάσει της ανωτέρω διάταξης.

Περίληψη: Η οδηγία 96/71/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 1996, σχετικά με την απόσπαση εργαζομένων στο πλαίσιο παροχής υπηρεσιών, έχει την έννοια ότι εφαρμόζεται στις διεθνικές παροχές υπηρεσιών στον τομέα των οδικών μεταφορών. Η εκ μέρους του εγκατεστημένου σε κράτος μέλος εργοδότη παράβαση της νομοθεσίας ενός άλλου κράτους μέλους όσον αφορά τον κατώτατο μισθό πρέπει να δύναται να προβληθεί κατά του συγκεκριμένου εργοδότη από αποσπασμένους εργαζομένους του πρώτου κράτους μέλους ενώπιον των δικαστηρίων του κράτους αυτού, εφόσον τα εν λόγω δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία. Ημερήσια αποζημίωση της οποίας το ποσό διαφέρει ανάλογα με τη διάρκεια της αποσπάσεως του εργαζομένου συνιστά επίδομα σχετικό με την απόσπαση που αποτελεί μέρος του κατώτατου μισθού, εκτός αν καταβάλλεται ως επιστροφή των δαπανών στις οποίες πράγματι υποβλήθηκε ο εργαζόμενος λόγω της αποσπάσεως, όπως τα έξοδα ταξιδίου, κατοικίας ή διατροφής ή αν αντιστοιχεί σε προσαύξηση η οποία μεταβάλλει τη σχέση μεταξύ της παροχής του εργαζομένου, αφενός, και της αντιπαροχής που αυτός λαμβάνει, αφετέρου.

Περίληψη: Η ρήτρα 5, σημείο 1, της συμφωνίας‑πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, που συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, έχει την έννοια ότι εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εκτιμήσει, σύμφωνα με το σύνολο των εφαρμοστέων κανόνων του εθνικού δικαίου, αν, αφενός, ο περιορισμός, πλην ειδικών περιπτώσεων, σε τρία συναπτά έτη της απασχόλησης των εργαζομένων ορισμένου χρόνου, δυνάμει συμβάσεων «fijos de obra», στην ίδια επιχείρηση σε διαφορετικούς τόπους εργασίας εντός της ίδιας επαρχίας, και, αφετέρου, η καταβολή κατά τη λύση της εργασιακής σχέσης στους εν λόγω εργαζομένους αποζημίωσης, εφόσον το εθνικό δικαστήριο διαπιστώσει ότι τα μέτρα αυτά ισχύουν όντως έναντι των συγκεκριμένων εργαζομένων, αποτελούν κατάλληλα μέτρα για την πρόληψη της κατάχρησης που προκύπτει από τη χρήση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και, αν απαιτείται, για την επιβολή κυρώσεων για την κατάχρηση αυτή ή αποτελούν «ισοδύναμα νομοθετικά μέτρα» κατά την έννοια της ρήτρας 5, σημείο 1. Εν πάση περιπτώσει, η εθνική αυτή νομοθεσία δεν μπορεί να εφαρμόζεται από τις αρχές του συγκεκριμένου κράτους μέλους κατά τέτοιο τρόπο ώστε η ανανέωση διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου «fijos de obra» να θεωρείται δικαιολογημένη από «αντικειμενικούς λόγους», κατά την έννοια της ρήτρας 5, σημείο 1, στοιχείο αʹ, της ως άνω συμφωνίας‑πλαισίου, για τον αποκλειστικό λόγο ότι κάθε μία από αυτές τις συμβάσεις συνάπτεται κατά κανόνα για ένα και μόνον εργοτάξιο, ανεξαρτήτως της διάρκειάς του, δεδομένου ότι η εθνική αυτή νομοθεσία δεν εμποδίζει τον συγκεκριμένο εργοδότη να καλύπτει στην πράξη μέσω της ανανέωσης αυτής πάγιες και διαρκείς ανάγκες του σε προσωπικό. Το άρθρο 3, παράγραφος 1, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας 2001/23/ΕΚ του Συμβουλίου, της 12ης Μαρτίου 2001, περί προσεγγίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, σχετικά με τη διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε περίπτωση μεταβιβάσεων επιχειρήσεων, εγκαταστάσεων ή τμημάτων εγκαταστάσεων ή επιχειρήσεων, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική κανονιστική ρύθμιση δυνάμει της οποίας, κατά τη μεταφορά προσωπικού στο πλαίσιο δημοσίων συμβάσεων, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις από τα οποία δεσμεύεται η νέα ανάδοχος περιορίζονται αποκλειστικά σε εκείνα που απορρέουν από την τελευταία σύμβαση εργασίας που είχε συνάψει ο εργαζόμενος με την επιχείρηση που παύει να είναι ανάδοχος της δημόσιας σύμβασης, υπό την προϋπόθεση ότι η εφαρμογή της ρύθμισης αυτής δεν περιάγει τον εργαζόμενο σε δυσμενέστερη θέση αποκλειστικά λόγω της συγκεκριμένης μεταφοράς προσωπικού, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

Περίληψη: Η συμφωνία‑πλαίσιο, ιδίως δε η ρήτρα 4, αποσκοπεί στην εφαρμογή της εν λόγω αρχής στους εργαζομένους ορισμένου χρόνου ώστε να εμποδίσει τη χρήση μιας τέτοιας σχέσεως εργασίας από τον εργοδότη προκειμένου αυτός να στερήσει από τους ως άνω εργαζομένους τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στους εργαζομένους αορίστου χρόνου. Κατά συνέπεια, τόσο από το γράμμα της ρήτρας 2, σημείο 1, της συμφωνίας‑πλαισίου όσο και από τον σκοπό που επιδιώκει η συμφωνία‑πλαίσιο, και ειδικότερα η ρήτρα 4, προκύπτει ότι η αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων, όπως προβλέπεται στην τελευταία αυτή ρήτρα, εφαρμόζεται μόνο στο σύνολο των εργαζομένων που παρέχουν αμειβόμενες υπηρεσίες στο πλαίσιο σχέσεως εργασίας ορισμένου χρόνου που τους συνδέει με τον εργοδότη τους. Από την απόφαση περί παραπομπής προκύπτει όμως ότι, κατά τη στιγμή κατά την οποία η LB ζήτησε να της χορηγηθεί απόσπαση σε θέση του δημοσίου τομέα προκειμένου να αναλάβει θέση καθηγητή προσωρινής απασχόλησης στο πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης, εργαζόταν για την Υπηρεσία Υγείας ως μέλος του μόνιμου προσωπικού. Επομένως, κατά την υποβολή της αιτήσεως αυτής, η LB παρείχε αμειβόμενες υπηρεσίες στο πλαίσιο σχέσεως εργασίας αορίστου χρόνου. Η ρήτρα 4 της συμφωνίας‑πλαισίου, σε συνδυασμό με τη ρήτρα 2, σημείο 1, της συμφωνίας αυτής, έχει την έννοια ότι δεν εφαρμόζεται σε περίπτωση κατά την οποία η δημόσια αρχή αρνείται να χορηγήσει απόσπαση σε εργαζόμενο που απασχολείται βάσει συμβάσεως αορίστου χρόνου με την αιτιολογία ότι η απόσπαση αυτή ζητείται με σκοπό την ανάληψη θέσεως εργασίας ορισμένου χρόνου.

Περίληψη: Το άρθρο 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία, έχουν την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση η οποία καθορίζει ανώτατο όριο ηλικίας 50 ετών για τη συμμετοχή στον διαγωνισμό συμβολαιογράφων, κατά το μέτρο που αυτή δεν υπηρετεί, κατά τα φαινόμενα, τους σκοπούς της διασφάλισης αδιάλειπτης άσκησης του συμβολαιογραφικού επαγγέλματος για ικανό χρονικό διάστημα πριν από τη συνταξιοδότηση, της προστασίας της ορθής άσκησης των συμβολαιογραφικών καθηκόντων και της διευκόλυνσης της ηλικιακής ανανέωσης του συμβολαιογραφικού επαγγέλματος και της μείωσης του μέσου όρου ηλικίας των προσώπων που το ασκούν και, σε κάθε περίπτωση, υπερβαίνει το αναγκαίο μέτρο για την επίτευξη των σκοπών αυτών, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

Περίληψη: Το άρθρο 14, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 987/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Σεπτεμβρίου 2009, για καθορισμό της διαδικασίας εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 883/2004 για τον συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας, έχει την έννοια ότι επιχείρηση προσωρινής απασχόλησης εγκατεστημένη σε κράτος μέλος πρέπει, προκειμένου να θεωρηθεί ότι «ασκεί κανονικά τις δραστηριότητές [της]», κατά το άρθρο 12, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, για τον συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας, όπως τροποποιήθηκε από τον κανονισμό (ΕΕ) 465/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2012, στο κράτος μέλος αυτό, να ασκεί σημαντικό μέρος των δραστηριοτήτων διάθεσης προσωρινώς απασχολούμενων προς εξυπηρέτηση έμμεσων εργοδοτών οι οποίοι είναι εγκατεστημένοι και ασκούν τις δραστηριότητές τους στο έδαφος του εν λόγω κράτους μέλους.

Περίληψη: Η ρήτρα 5, σημείο 1, της συμφωνίας‑πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιέχεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, όπως αυτή ερμηνεύεται από την εθνική νομολογία, η οποία, αφενός, επιτρέπει την ανανέωση συμβάσεων ορισμένου χρόνου εν αναμονή της ολοκλήρωσης των διαδικασιών πρόσληψης για την οριστική πλήρωση κενών θέσεων εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, χωρίς να αναφέρει συγκεκριμένη προθεσμία ολοκλήρωσης των διαδικασιών αυτών, και, αφετέρου, απαγορεύει τόσο την εξομοίωση των εργαζομένων αυτών με «μη μόνιμους εργαζομένους αορίστου χρόνου» όσο και την καταβολή αποζημίωσης στους εργαζομένους αυτούς. Πράγματι, προκύπτει ότι, υπό την επιφύλαξη των εξακριβώσεων στις οποίες οφείλει να προβεί το αιτούν δικαστήριο, η εν λόγω εθνική ρύθμιση δεν περιέχει κανένα μέτρο για την πρόληψη της καταχρηστικής σύναψης διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, καθώς και για την ενδεχόμενη επιβολή κυρώσεων. Η ρήτρα 5, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιέχεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70, έχει την έννοια ότι αμιγώς οικονομικές εκτιμήσεις συνδεόμενες με την οικονομική κρίση του 2008 δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την απουσία από το εθνικό δίκαιο οποιουδήποτε μέτρου προοριζόμενου να αποτρέψει και να τιμωρήσει τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.

 Περίληψη: Το άρθρο 157 ΣΛΕΕ πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι έχει άμεσο αποτέλεσμα σε διαφορές μεταξύ ιδιωτών στο πλαίσιο των οποίων προβάλλεται μη τήρηση της αναφερόμενης στο εν λόγω άρθρο αρχής της ισότητας της αμοιβής μεταξύ ανδρών και γυναικών για «εργασία της αυτής αξίας».

Περίληψη: Η ρήτρα 5 της συμφωνίας‑πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, που συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία η οποία προβλέπει, όσον αφορά την πρόσληψη πανεπιστημιακών ερευνητών, τη σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου για διάστημα τριών ετών, με μία μόνο δυνατότητα παρατάσεως για διάστημα μέχρι δύο ετών, εξαρτώντας τη μεν σύναψη τέτοιων συμβάσεων από την προϋπόθεση να υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι «βάσει του προγραμματισμού, για την άσκηση δραστηριοτήτων έρευνας, διδασκαλίας, συμπληρωματικής διδασκαλίας και παροχής υπηρεσιών στους φοιτητές», τη δε παράταση των συμβάσεων αυτών από τη «θετική αξιολόγηση της αναπτυχθείσας διδακτικής και ερευνητικής δραστηριότητας», χωρίς να είναι απαραίτητο η νομοθεσία αυτή να καθορίζει αντικειμενικά και διαφανή κριτήρια για το κατά πόσον η σύναψη και η ανανέωση τέτοιων συμβάσεων όντως ανταποκρίνονται σε πραγματικές ανάγκες, είναι κατάλληλες να επιτύχουν τον επιδιωκόμενο σκοπό και είναι αναγκαίες προς τούτο.

Περίληψη: Το άρθρο 14, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΟΚ) 1408/71 του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 1971, περί εφαρμογής των συστημάτων κοινωνικής ασφαλίσεως στους μισθωτούς, στους μη μισθωτούς και στα μέλη των οικογενειών τους που διακινούνται εντός της Κοινότητας, όπως τροποποιήθηκε και ενημερώθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 118/97 του Συμβουλίου, της 2ας Δεκεμβρίου 1996 (ΕΕ 1997, L 28, σ. 1), και όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 1606/98 του Συμβουλίου, της 29ης Ιουνίου 1998, έχει την έννοια ότι δεν τυγχάνει εφαρμογής στην περίπτωση προσώπου το οποίο, στο πλαίσιο μίας μόνον συμβάσεως εργασίας, συναφθείσας με έναν μόνον εργοδότη και προβλέπουσας την άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας σε περισσότερα του ενός κράτη μέλη, εργάζεται, επί πλείονες διαδοχικούς μήνες, αποκλειστικώς στο έδαφος καθενός από τα συγκεκριμένα κράτη μέλη, εφόσον η χρονική διάρκεια των συνεχών περιόδων εργασίας σε καθένα από τα κράτη μέλη αυτά δεν υπερβαίνει τους δώδεκα μήνες, στοιχείο του οποίου η διακρίβωση απόκειται στο αιτούν δικαστήριο.

Περίληψη: Η οδηγία 79/7/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 19ης Δεκεμβρίου 1978, περί της προοδευτικής εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως μεταξύ ανδρών και γυναικών σε θέματα κοινωνικής ασφαλίσεως, δεν έχει εφαρμογή σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει, υπέρ των γυναικών που έχουν αποκτήσει τουλάχιστον δύο βιολογικά ή θετά τέκνα, τη χορήγηση προσαύξησης σύνταξης λόγω μητρότητας σε περίπτωση συνταξιοδότησης στη νόμιμη ηλικία ή σε περίπτωση πρόωρης συνταξιοδότησης για ορισμένους λόγους που προβλέπει ο νόμος, αλλά όχι σε περίπτωση εθελούσιας πρόωρης συνταξιοδότησης της ενδιαφερομένης.

Περίληψη: Το άρθρο 2 και το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική νομοθετική ρύθμιση δυνάμει της οποίας οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα οι οποίοι συμπληρώνουν, κατά τη διάρκεια συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος, τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη γήρατος τίθενται, έως τη λύση της σύμβασης εργασίας τους, υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας το οποίο συνεπάγεται μείωση των αποδοχών τους, απώλεια της τυχόν δυνατότητας επαγγελματικής εξέλιξής τους και μείωση, ή ακόμη και απώλεια, της αποζημίωσης απόλυσης την οποία θα δικαιούνταν να λάβουν κατά τη λύση της σχέσης εργασίας, εφόσον η ρύθμιση αυτή επιδιώκει θεμιτό σκοπό της πολιτικής στον τομέα της απασχόλησης και τα μέσα για την επίτευξη του εν λόγω σκοπού είναι πρόσφορα και αναγκαία.

Περίληψη: Το άρθρο 5, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91, έχει την έννοια ότι δεν συνιστά «έκτακτη περίσταση» κατά τη διάταξη αυτή η απεργιακή κινητοποίηση η οποία πραγματοποιείται μετά από πρόσκληση συνδικαλιστικής οργάνωσης του προσωπικού πραγματικού αερομεταφορέα, τηρουμένων των προϋποθέσεων που προβλέπει η εθνική νομοθεσία και ιδίως της επιβαλλόμενης από αυτήν προθεσμίας προειδοποίησης, αποσκοπεί στην προβολή των διεκδικήσεων των εργαζομένων του εν λόγω μεταφορέα και συμμετέχει σε αυτήν κατηγορία προσωπικού απαραίτητη για την πραγματοποίηση μιας πτήσης.

Περίληψη: Εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει την παράλληλη εφαρμογή, κατά τη διεξαγωγή μίας και της αυτής διαδικασίας ομαδικής απόλυσης, δύο διαφορετικών καθεστώτων προστασίας των εργαζομένων αορίστου χρόνου σε περίπτωση ομαδικής απόλυσης κατά παράβαση των κριτηρίων για την επιλογή των προς απόλυση εργαζομένων στο πλαίσιο της εν λόγω διαδικασίας, δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 98/59/ΕΚ του Συμβουλίου, της 20ής Ιουλίου 1998, για προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών που αφορούν τις ομαδικές απολύσεις, και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να εξεταστεί υπό το πρίσμα των θεμελιωδών δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, ιδίως, των άρθρων του 20 και 30. Δεν αντιβαίνει στη ρήτρα 4 της συμφωνίας‑πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και η οποία παρατίθεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, εθνική ρύθμιση η οποία επεκτείνει την εφαρμογή ενός νέου καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων αορίστου χρόνου σε περίπτωση παράνομης ομαδικής απόλυσης στους εργαζομένους των οποίων η σύμβαση ορισμένου χρόνου, συναφθείσα πριν από την ημερομηνία ενάρξεως ισχύος της εν λόγω ρύθμισης, μετατρέπεται σε σύμβαση αορίστου χρόνου μετά την ημερομηνία αυτή.

Επιμέλεια ύλης: Σοφία Κοκκιναρά, Δικηγόρος, ΜΔΕ Εργατικού Δικαίου

ΑΤΟΜΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ

N. Γαβαλάς, Πολλαπλές οι παραβιάσεις του άρθρου 24 Α.Ε.Κ.Χ. από το άρθρο 66 του ν. 4808/2021 για την «προστασία από τις απολύσεις», ΕΕργΔ 2021, σελ. 787

Ν. Γεωργιάδου, Η επιχειρησιακή συνήθεια και η αρχή της ίσης μεταχειρίσεως ως νομικές βάσεις δημιουργίας εργατικών αξιώσεων: Μία προσέγγιση ουσιαστικού και δικονομικού δικαίου, ΔΕΝ 2021, σελ. 358

Ν. Γεωργιάδου, Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε επίπεδο Εθνικού και Ευρωπαϊκού Δικαίου, ΔΕΝ 2021, σελ. 1329

Δ. Γούλας, Η Οδηγία 2019/1937 σχετικά με την προστασία των προσώπων που αναφέρουν παραβιάσεις του δικαίου της Ένωσης: Η μεγάλη ευκαιρία του Έλληνα νομοθέτη για την ενίσχυση της προστασίας των whistleblowers, ΕΕργΔ 2021, σελ. 241

Β. Δούκα, Άκυροι όροι της σύμβασης εξαρτημένης εργασίας για την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων του εργαζομένου, ΕΕργΔ 2021, σελ. 745

Δ. Ζερδελής, Οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου στον δημόσιο τομέα υπό το φως της πρόσφατης νομολογίας του Δ.Ε.Ε., ΕΕργΔ 2021, σελ. 369

Λ. Κιοσσέ-Παυλίδου, Ψάχνοντας τον εργοδότη: H παράνομη ενοικίαση προσωπικού με συμβάσεις έργου και η συσκότιση της εργοδοτικής ιδιότητας, ΕΕργΔ 2021, σελ. 139

Ι. Κουκιάδης, Η συνέχιση του νοσηρού φαινομένου προσλήψεως μισθωτών του Δημοσίου με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου για κάλυψη παγίων αναγκών, ΕΕργΔ 2021, σελ. 741

Δ. Λαδάς, H προοπτική νομοθετικής ρύθμισης του Crowdworking, ΔΕΕ 2021, σελ. 749

Κ. Μπακόπουλος, Νέα κινητικότητα γύρω από το θέμα των συμβάσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, ΕΕργΔ 2021, σελ. 411

Κ. Ορφανίδου, Η Οδηγία 2019/1152 για διαφανείς και προβλέψιμους όρους εργασίας στην Ε.Ε.: Πρώτα βήματα για την προστασία των πιο ευάλωτων εργαζομένων, ΕΕργΔ 2021, σελ. 807

Γ. Παναγιώτου, Η «εύλογη αμφιβολία» του εργοδότη ως λόγος απαλλαγής του από τους μισθούς υπερημερίας (Σχόλια εξ αφορμής της ΑΠ 137/2020, Τμ. Β1), ΔΕΝ 2021, σελ. 370

Χ. Παππά, Ζήτημα αν το άρθρο 102 του Ν. 3584/2007 (προϋπηρεσία κ.λπ. δημοτικών υπαλλήλων) έχει εφαρμογή και στους υπαλλήλους ιδ. δικαίου Δημοτικών Επιχειρήσεων (Γνωμοδότηση), ΔΕΝ 2021, σελ. 893

Ε. Πρεβεδούρου, Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου στον δημόσιο τομέα μεταξύ υπεροχής του ενωσιακού δικαίου, συνταγματικής απαγόρευσης και σύμφωνης ερμηνείας: Mε αφορμή την απόφαση Δ.Ε.Ε. 11.2.2021, C-760/18 M.B. κλπ κατά Ο.Τ.Α. «Δήμος Αγίου Νικολάου», ΕΕργΔ 2021, σελ. 389

Α. Βάγιας, Συλλογικές συμβάσεις εργασίας για πάντα, ΕΕργΔ 2021, σελ. 613

Κ. Παπαδημητρίου και Ι. Σκανδάλης, Η πανδημία του κορωνοϊού και οι επιπτώσεις της στις συλλογικές εργασιακές σχέσεις, ΔΕΝ 2021, σελ. 705

Γ. Αγαπητός, Ανεργία μήτηρ πάσης πενίας, ΔΕΝ 2021, σελ. 353

Χ. Αποστολίδη, Το νομοκανονικό καθεστώς Εφημερίων και Διακόνων, ΔΕΝ 2021, σελ. 885

Γ. Αργυρός, Η συμμετοχή των εργαζομένων στη διασυνοριακή μετατροπή των εταιρειών στο πλαίσιο της Οδηγίας 2019/2121/ΕΕ, ΕΕργΔ 2021, σελ. 129

Δ. Βασιλείου, Η αναστολή της παραγραφής λόγω αναστολής της λειτουργίας των πολιτικών δικαστηρίων εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοιού και η συμπλήρωση αυτής – Με επτά πρακτικά παραδείγματα, ΕΕργΔ 2021, σελ. 285

Π. Κακαρά, Η Ευρωπαική Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων και η διεύρυνση του προσωπικού πεδίου εφαρμογής του Ευρωπαικού Κοινωνικού Χάρτη, ΕΕργΔ 2021, σελ. 167

Ι. Ληξουριώτης, Το «συμφέρον της επιχείρησης» και το εργατικό δίκαιο – Μια γενική θεώρηση, ΔΕΕ 2021, σελ. 737

Κ. Νασοπούλου, Υπόθεση Λάρκο: Μια μεταλλευτική επιχείρηση σε καθεστώς εξυγίανσης, ΔΕΝ 2021, σελ. 717

Γ. Παναγιώτου, Η νομολογία και το απαράδεκτο ενδίκου μέσου στην διοικητική δίκη, ΔΕΝ 2021, σελ. 881

Ν. Σακαλής, Απονομή «ισοτιμίας» στους τίτλους σπουδών, ΔΕΝ 2021, σελ. 193

Ν. Σιγκρίδης, Το μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού στις εργασιακές σχέσεις, ΔΕΝ 2021, σελ. 545

Δ. Σιδερής, Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός των εργαζομένων, ΕΕργΔ 2021, σελ. 501

Δ. Στράνης / Φ. Νουρ Αμπντέλ Σαλάμ – Οικονόμου, Μετατροπή και νομικός χαρακτηρισμός των εργασιακών σχέσεων των διδασκόντων στα πρώην Τ.Ε.Ι., ΕΕργΔ 2021, σελ. 485